Canlarım Şiir, bizim evin iklimiydi. ... “Ayva sarı nar kırmızı sonbahar” Matematik defterimin arasından bir kağıt düşebilirdi her an ya da babam, seveceğimizi düşündüğü bir şiiri seslendirebilirdi ekmek dilimlerken. ...
“Ey mavi göklerin beyaz ve kızıl süsü” Duygumuz nerdeyse, nasıl esiyorsa kalbimizin rüzgarı, o enlemin şairi çıkıyordu meydana. Bir yazarın katledildiğini görse babam haberlerde ya da bir ormanın yandığını göz göre göre, mırıl mırıl bir şiir tutturuyordu. ...
“Sanki tek bir anda gün, saat, mevsim” gözleri dolu olurdu öyle anlarda ama o da bütün babalar gibi çocuklarına dünyanın kötü yanlarından uzun uzadıya bahsetmekten kaçardı. annemin omzuna bir hırka verirken bahçede ya da fesleğeni ovalarken parmaklarının arasında, mutlu şiirler gelirdi aklına. doya doya sevmek üstüne ne kadar çok şiir bilirdi, doya doya sevmeyi bildiği gibi. ...
“Sevgisi içimde tomurcuklanan baharım benim” bazı akşamlar evi erken karartır ve daha hüzünlü şairlerin kendileri gibi şiirlerine sığınırdı. bir kırgınlığı olduğunu bilirdik ama kime... insana, insanı yönetene, dünyaya, ne bileyim insanca davranmaktan kaçınan birilerine. Babam udunu alırdı eline ben odamda şiir okurdum öyle vakitlerde. babamı rahat bırakarak ama anlamaya çalışarak onu, devralırdım şiiri. ...
“Başladı gecelik saltanatım” ve sabah babamın değişmesini umarak evimizin ikliminin hatta bunu bilerek biraz da. kavgaların, yasların, hayal kırıklıklarının uzatılmadığı ve uzayacak gibi olursa şiirleştiği bir evdi bizimkisi. ... “Sen bakma böyle hüzünlü şeyler yazdığıma Ben çok gülerim”. Daha çok güzel olan şeyler ve onların şiirleri sündürülürdü olabildiğince...
“Yağız atlar kişnerdi, meşin kırbaç şaklarken” annemin sessiz ortaklığında çokça şiir kendini bizim koltuklara keyifle sindirdi, ses ses, koku koku ve hep sevgiyle. . babam aklımda bugün hep, şiir şiir inanışı dünyaya. babam ve çocukluğumdan bugüne kitaplarımın arasından düşmeye ant içmiş şiirler. bana iklimimizi hatırlatır gibi... Şiiri de sevdireni de çok severim Yani... ... “
Diva KadınAssoc. Prof. Dr. Gökçen Erdoğan
Ben Bir İnsan
Canlarım Şiir, bizim evin iklimiydi. ... “Ayva sarı nar kırmızı sonbahar” Matematik defterimin arasından bir kağıt düşebilirdi her an ya da babam, seveceğimizi düşündüğü bir şiiri seslendirebilirdi ekmek dilimlerken. ...
“Ey mavi göklerin beyaz ve kızıl süsü” Duygumuz nerdeyse, nasıl esiyorsa kalbimizin rüzgarı, o enlemin şairi çıkıyordu meydana. Bir yazarın katledildiğini görse babam haberlerde ya da bir ormanın yandığını göz göre göre, mırıl mırıl bir şiir tutturuyordu. ...
“Sanki tek bir anda gün, saat, mevsim” gözleri dolu olurdu öyle anlarda ama o da bütün babalar gibi çocuklarına dünyanın kötü yanlarından uzun uzadıya bahsetmekten kaçardı. annemin omzuna bir hırka verirken bahçede ya da fesleğeni ovalarken parmaklarının arasında, mutlu şiirler gelirdi aklına. doya doya sevmek üstüne ne kadar çok şiir bilirdi, doya doya sevmeyi bildiği gibi. ...
“Sevgisi içimde tomurcuklanan baharım benim” bazı akşamlar evi erken karartır ve daha hüzünlü şairlerin kendileri gibi şiirlerine sığınırdı. bir kırgınlığı olduğunu bilirdik ama kime... insana, insanı yönetene, dünyaya, ne bileyim insanca davranmaktan kaçınan birilerine. Babam udunu alırdı eline ben odamda şiir okurdum öyle vakitlerde. babamı rahat bırakarak ama anlamaya çalışarak onu, devralırdım şiiri. ...
“Başladı gecelik saltanatım” ve sabah babamın değişmesini umarak evimizin ikliminin hatta bunu bilerek biraz da. kavgaların, yasların, hayal kırıklıklarının uzatılmadığı ve uzayacak gibi olursa şiirleştiği bir evdi bizimkisi. ... “Sen bakma böyle hüzünlü şeyler yazdığıma Ben çok gülerim”. Daha çok güzel olan şeyler ve onların şiirleri sündürülürdü olabildiğince...
“Yağız atlar kişnerdi, meşin kırbaç şaklarken” annemin sessiz ortaklığında çokça şiir kendini bizim koltuklara keyifle sindirdi, ses ses, koku koku ve hep sevgiyle. . babam aklımda bugün hep, şiir şiir inanışı dünyaya. babam ve çocukluğumdan bugüne kitaplarımın arasından düşmeye ant içmiş şiirler. bana iklimimizi hatırlatır gibi... Şiiri de sevdireni de çok severim Yani... ... “
Ben bir insan...